The way we were before

Last fall, I entered the Fantastels writing contest with two stories, Alchemia and The way we were before. Yesterday was the award ceremony, which was a lot of fun! I went there with my boyfriend (I'd never taken him with me to an event like this before), and we had a great time. I saw a few familiar faces and a whole lot of new ones. My, I wish I wasn't so shy and could just walk up to people and get to know them, because there sure are a lot of really interesting people in the Dutch fantasy/SF scene!
Anyway. The award ceremony was fun! Anaïd Haen hosted the show (and the contest) and did a great job. We counted down from place 145, so it took two hours all in all. I loved how several judges popped in to say something about certain stories, proving that even though a story ended low on the list, it doesn't mean it's bad or without potential.
My first story, Alchemia, came in at position 83 (although it's apparently 82 now because of a late disqualification). I'll write a lot more on this story in a later blog post, but for now let's say I agree with both judges and looking back on the story, I know what went wrong and how I can fix it. It has so much potential, but it's just not suited for a short story. Lesson learned, and the comments from the judges are really helpful.
I was sure my two stories would be close to each other, so I was thinking The way we were before would come it at about place 60 or so. It didn't. My boyfriend and I went sort of crazy when it still hadn't turned up at position 10 and we went nuts when it ended up in 3rd place!! I really couldn't believe it at all. This is my 4th contest ever and the first time I participated in Fantastels, so I was totally stunned that I had actually won third place!

The way we were before, or 'Hoe we vroeger waren' (for once I came up with the English title first, I had a hard time finding a proper translation) in Dutch, is the story of Willem Deutz, an old man put into an elderly home by his children. He's upset by this and doesn't want to live there and feels like his life is over, until one night he encounters a floating lantern on his evening walk which leads him to Sophie, the evening witch.
Oddly enough this story started out in my head with Sophie. I wanted to write about an evening witch, someone who represented the end of a day, the final hours in which there's only a little light left. I imagined her going around, showing people their lives, blinding them by the light of their daytime now that they lived in the shadow of the evening.
Willem himself only showed up later, a grumpy old man who was angry at the world, even though he had lived a good life. He's so different from any of my other main characters; elderly, annoyed, sarcastic and lonely. He walked into my head and stubbornly stayed there until I wrote down his story, and I'm grateful that he did.
Oddly enough some of the judges compared it to A Christmas carol by Charles Dickens. I can see the similarities but I hadn't thought of that story even once while writing. Willem is not selfish or greedy, he's lonely and sad and doesn't want anyone's pity. He's one of my stronger lead characters and he really ended up telling his own story, I ended up following his words instead of making him go my way.

I guess this was the story of something I think we will all have one day: that moment where you look back on your life and wonder if you've made the right choices along the way, and if you'd do it differently if you could.

Usually I'd end this post with a link to the download page of this story, but I hope to have this story published somewhere, after some editing. Thanks to the wonderful judge comments I now know how to make this story even better and hopefully you can all read it someday soon.

So I'll end this with a big thank you to all the wonderful people from Fantastels, my proofreaders, my supportive boyfriend and all you people who kept my spirits up when I was outright exhausted from writing so much!

Eternal Tartessos

In December I did a course on writing fantasy with famous Dutch fantasy/SF author and artist Tais Teng. It was a lot of fun and we had a really great time doing the course. As a final assignment, we created a fantasy world together in which we all ended up writing stories, including our teacher. The plan was to publish an e-book with our combined stories, but things sort of evolved and now it's becoming an actual book and an e-book!

Eternal Tartessos, or Eeuwig Tartessos in Dutch (both the book and the e-book are Dutch only, sorry) is the story of a city that travels through time to collect information on humanity. Once they have gathered all information, or so the story goes, they will be able to travel far into the future where they can rebuild humanity, as it is apparently wiped out sometime after 2500. The city is divided into four area's, all dealing with a certain period of human history.

The book contains 19 stories written by my co-authors Simone and Tais Teng and me. I'm so excited about this project! Not only are my stories published (!) next to those of a famous author (!), I'm actually really proud of all the work we've done. The cover looks amazing, the stories are diverse and the world is such a great setting.

I took it upon myself to design the e-book and the book (the inside of the book, that is. All credit for the cover goes to Tais Teng), which is something I really love to do and which is something I have some experience with thanks to my job at the DBNL. It was quite a challenge to get everything just right and I'm still working on the e-book. It's so rewarding to see it all come together as a real book, though! I'm expecting the paperbacks in about 2 weeks, and I really can't wait to see and hold them.

I'm also quite nervous about people's opinions! We've been working on it for so long and while we've spent a lot of time on editing, I have no idea if people will actually like it or not. With Royal Destiny, I was so busy writing it for myself that other people liking it was just a plus, and with writing contests, well, I am always looking forward to the comments because I want to learn from them. This book, however, was not just written for me and not for a contest. It just exists on its own, and I really hope you will enjoy reading it. I'm looking forward to hearing your opinion! If you've read the book, either as an e-book or as a paperback, do let me know!


Eeuwig Tartessos will be available as a print book and as an e-book at the end of April. Pre-orders for the print book are open!

Highway's End

Last year, I entered the Paul Harland Prijs, the largest/ most famous Dutch fantasy/SF/horror writing competition. To be honest I hadn't planned on entering at all; I felt like I didn't have a good enough story and I wasn't even sure if I was good enough as a writer to stand a chance. It was sort of unfortunate that an idea popped into my head 1,5 week before the deadline that just wouldn't leave me alone, so with one week to go I decided to go ahead and write it down.

What followed was a crazy week that existed of writing, editing, writing, more editing, bothering people to proofread and more editing. Needless to say I was exhausted after a week and I had gained new respect for my boyfriend's patience and understanding as I probably wasn't the most fun person to be around (granted, I don't think my being stuck to the computer can be considered 'around'). But in a week I had my story and I sent it in. I had -no-idea what to expect. As I only had a week I had no time to take some distance from the story or to take the time to digest the feedback from my proofreaders. It had also turned out to be completely different from anything I'd written before; a male protagonist and a horror story.

The Paul Harland Day was this weekend (roughly 6 months later). It was an amazing day with a magical realism workshop, great speeches and a really interesting panel with publishers (which was even more interesting for me as my academical background and my hobby really came together there). I had a great time, much more so than I had expected as I'm generally not a big fan of big events with loads of people I don't know. Thankfully I went with a friend, which helped a lot, and I met some really nice people! My big goal for next year is to talk to more people (gulp). 

The result of the competition was announced at the end of the day. Of course I didn't win or even make it to the finals, but that didn't surprise me. I have learned a lot about writing the past couple months thanks to a writing course with Tais Teng and I knew my story didn't have the proper editing, as I simply didn't have enough time. I was very surprised to learn that my story had made it to the top 25%, though! I was 45th out of 206 stories! That place made me really happy and it was a lot more than I had expected, so I was really excited. It also gave me a lot of confidence that I might be able to make it to the finals, one day, especially with all the things I've learned.

I recieved the feedback from the jury yesterday. It was all positive:

'Goed verhaal. Je stijl is prettig. Je hoofdpersoon heb je een eigen stem gegeven en je wisselt op een vlotte manier af tussen dialogen, gedachten, beschrijvingen en verhalende tekst. Dit geeft het geheel vaart. Het is gemakkelijk om met de hoofdpersoon mee te leven en op te gaan in de spanning van het verhaal.
Het eind is verrassend. Je hebt er echt naar toe gewerkt; de spanningsboog staat strak en komt tot een origineel hoogtepunt. Heel goed gedaan.'

and

'I liked the opening of this story. You presented the reader with an interesting scenario—a tree at the end of a highway which makes the reader want to know why. I also found the voice to be quite engaging '

I'm really happy with their comments, especially because they touched upon some parts which I wasn't sure about. Unfortunately they didn't give me any points on which I could still improve the story, which I would have liked, but I'm going to focus on the things they said were good about the story and try to use those to further improve my next stories.

For those of you who are curious about the story, you can download it here. The story is in .epub file and you should be able to read it on most e-readers, tablets or just your pc (install adobe digital editions for free if you don't have the proper program). Yes, the story is in Dutch. I might translate it to English one day, who knows.

As for further projects... I'm still waiting for the results of another contest and I will most definately join the PHP this year again, together with the Fantasy Strijd Brugge! I'm also still working hard on the ebook I'm going to publish with Tais Teng and Simone Ooms, which should be available in March. I'm also currently editing The resurrection of the Guardians, so expect the ebook version of that somewhere this spring. Loads of exciting projects!

The end of Royal Destiny

To be honest, it's kind of weird to write about the end of RD now, considering I wrote the last chapter all the way back in May and because I'm currently working on editing the earlier chapters, so I really don't feel like it's finished at all at the moment! Still, it is finished. The last words have been written and I'll never start another chapter. And let me tell you, after working on this story for over 9 years, that's weird.

Going through older chapters of RD, I can't help but cringe at some parts. Not only the grammar and the writing style were off. The story itself was very messy in the beginning, and there were too many deus ex machina's for my liking. Still, I won't edit these chapters except for the grammatical errors (and the occasional plot hole); RD is a reflection of how my writing improved the past 9 years.

I loved writing RD. Even though I suffered from writer's block several times during those 9 years and there were times where I felt I would never reach the end, I'm sort of proud that I managed to pull through and finish it. I'm very happy and satisfied with the ending. Finishing it made me feel accomplished and empty at the same time. I hope you will all enjoy the final chapters as much as I enjoyed writing them.

Looking back, I think that as a writer, I'm most satisfied with parts 4 and 5. The earlier parts were all very close to how I had imagined this story back when I was 14, with a lot of random encounters and new ponies showing up out of the blue, which originated from me adding more ponies to my gen2 collection all the time. Parts 4 and 5 though were very different from what I had originally envisioned (which was horrible, with soulless warriors coming out of the Tokowa Lands. Ugh.), and as such I really had to sit down and plot out the story. As a result parts 4 and 5 are more structured and the characters really develop on their own throughout their adventures.

As a person, though, part 3 holds a special place in my heart as Ruki truly is the girl I identified most with at the time. Her journey was severely influenced by things that happened in my own life and all the way up to the end of part 5, I can relate to her emotions. While I love all my characters, Ruki is the one I am sure I will miss the most.

I've posted two short stories on this blog now. Basically that's what I'm doing with my writing time now; write short stories to enter contests so I can get feedback from judges. So far it's been really helpful and I feel like my writing has improved a lot. I'm working on two stories which could grow into full novels, but I can't decide which one I like best yet. I'll keep you all updated, although odds are they'll be in Dutch.

As for RD, the final chapter will be online on my birthday, August 25th, together with a little present for you all. I'm considering doing a short story in the RD world at some point, probably with completely new characters, but not for a while. It's time for me to move on to explore new worlds and to meet new characters, which I hope you will all love as much as you love RD!

Nonaginta

This is a story I entered in a contest late last year, the Trek Sagae. It didn't do very well; mostly the judges thought it was too confusing. I'm planning on rewriting it at some point but I have so many projects now I put that on hold for a bit. For now, here's the original version. Enjoy and do let me know what you think!

This one is in Dutch once more, sorry about that. I'll make a toy related post soon! :)

Nonaginta

Het is me meteen duidelijk. De stand van zijn ogen, zijn handen begraven in de muur, de tong uit zijn mond en het rode slijm dat via zijn kin op de grond druppelt.

“Sterrenstof.”

“Ja.”

Meer hoeven ze niet te weten. Steve klapt zijn kladblok dicht en begint mensen orders te geven. Ik zie ze om me heen in actie komen, ik hoor ze praten en ik hoor de machines binnen rijden. Het is hetzelfde liedje als altijd en ik weet precies wat mijn taak is.

Maar deze keer is het anders.

Langzaam kom ik omhoog, eventjes streel ik het haar van het slachtoffer. Het is zo zacht, zo'n contrast met de koude huid van zijn wang die ik een fractie van een seconde aanraak. Lang genoeg om te weten dat het voor hem echt over is. Ik weiger in zijn lege ogen te kijken, maar ik weet heel goed hoe rood ze zijn en hoe wijd open ze staan.

De hoeveelste is dit deze maand alleen al? De lichtbruine muur trekt mijn aandacht. Als ik er even overheen veeg komt er wat stof los dat sprankelt in het gele licht van de knipperende oude lamp aan het plafond. Sterrenstof. De grootste moordenaar die we kennen, maar ook de redder van velen.

Ik voel Steves bruine ogen op me nog voor hij naar me toe komt. Hij roept nog iets naar een van de doktoren voor hij naast me staat, zijn handen nu diep in de zakken van zijn zwarte jas, zijn ongeschoren gezicht dicht bij die van mij.

“Tria… Kan je dit wel? Ik kan iemand anders oproepen voor deze. Je hoeft niet…”

“Nee. Natuurlijk kan ik dit. Wie wil je anders op deze zaak zetten dan?” Enigszins verontwaardigd bind ik mijn haar vast in een staart.

“Weet je het zeker? Het is geen moeite.”

“Ja, ik weet het zeker! Ik moet gaan. Ik meld me als ik nieuws heb. Succes met het lichaam.”

Ik negeer de blikken van de mensen met wie ik al zo lang samenwerk. Ik slinger mijn rugzak over mijn schouder en storm naar buiten, het mistige ochtendlicht in. Terwijl ik me naar de trein haast zet ik mijn zonnebril op, net als alle andere mensen hier buiten. Het is een van de kleine ongemakken.

Sterrenstof. Het is overal. De hele stad is ervan gemaakt. De huizen, de auto’s, de treinrails, de gebouwen… Het was allemaal een belofte van eindeloze energie. De prijs was alleen een zonnebril tegen het licht… Zeiden ze. 

Hoog boven me knippert het licht van de bouwvakkers. Weer een nieuwe toren. Ik haast me langs een grauwe vrachtwagen. Ik weet precies wat erin zit en wat ze ermee gaan doen. Stiekem verwacht ik dat er iemand achter me aan komt om me tegen te houden. Dat ze me toch van deze zaak af trekken en me naar de volgende sturen; lang zal het niet duren.

Maar zelfs als ik het treinstation in ren komt er niemand. Ik beweeg me door de mensen heen, maar niemand merkt me op. Zonder uitzondering is iedereen verdiept in zijn eigen wereld; ze praten met onzichtbare mensen of voeren data in op een holografisch scherm. Sommigen luisteren naar klanken die alleen zij kunnen horen en als ik het perron op loop bots ik bijna op iemand wiens leven alleen gezien kan worden door de bril die hij op heeft.

Ze denken allemaal dat ze nu niet meer alleen zijn, dat ze in een betere wereld leven dan dat ze ooit in het echt kunnen maken. En dat allemaal door sterrenstof. Verslaafd aan ongelimiteerde energie, maar allemaal levenloos.

De trein die binnen komt zweven is van hetzelfde type als die we altijd namen. Donkerrood met gouden deuren. Geluidloos komt hij tot stilstand en als een schakel in een motor lopen de mensen naar buiten en naar binnen. Ik stap als laatste in en ga automatisch op de eerste stoel naast de deur zitten, mijn rugzak op schoot.

Als mensen niet zo verloren waren in hun zelf gemaakte universum zouden ze het misschien raar vinden dat ik geen apparaten mee heb. Dat er in mijn rugzak alleen maar papier zit en een pen komt waarschijnlijk niet eens in ze op. Maar voor mij geen sterrenstof.

Onwillekeurig kijk ik naar de lege stoel naast me. Ooit zat hij daar, kon ik in de avond tegen hem aan liggen als ik moe was en we op weg naar huis waren. We speelden spelletjes op een van zijn machines en ik verwonderde me over de mooie groene werelden die hij me er op kon laten zien, zo anders dan de gele grauwe straten van Nonaginta. Het waren allemaal illusies.

De trein is zo stil dat ik het niet eens door heb als hij begint te bewegen. Pas als de gele gebouwen langs me heen bewegen besef ik dat ik op weg ben. Ik zie vrijwel geen mensen over de straten lopen. Voertuigen en machines, dat is alles. De mist is aan het optrekken en ik ben blij dat ik mijn zonnebril op heb. Als je meer dan een dag onbeschermd rondloopt kun je al gezichtsverlies lijden. Een klein ongemak als je het vergelijkt met wat het ons brengt, zo zeggen de reclameborden.

Ik herken de straten waar ik ooit met hem liep. De drukke straat waar we ooit twee uur in de file hebben gestaan omdat er een vrachtwagen was omgekanteld. Hoe hard we lachten, hoe we samen uiteindelijk naar zijn huis liepen omdat we er niet langs konden. Toen hield hij mijn hand nog vast terwijl ik naar de jurkjes in de etalages keek, verlicht met duizenden lichtjes terwijl ze ronddraaiden op de maat van een stuk klassieke muziek dat duizenden jaren geschreven was in een wereld zonder energie.

Mijn mouw begint te trillen en op het ingebouwde display zie ik Steves gezicht verschijnen.

"Ja?" mompel ik.

"Tria, gaat het wel?" Zijn stem trilt een beetje.

"Natuurlijk gaat het! Ik weet eindelijk eens direct waar ik moet beginnen."

Een moment stilte.

"Tria... We hebben nog een zaak. Een jongetje van tien. Het lichaam is al een tijd... We denken dat het zijn ziel is die gisteren voor die ontploffing in die auto zorgde. Het waren zijn oom en tante die daarbij omkwamen. Waarom laat je dit niet over aan een ander en help je ons op die zaak?"

Ik zucht. "Nee, Steve. Je wéét dat ik dit moet doen. Spreek je later."

Nog zonder op een antwoord te wachten hang ik op. Binnen een paar tellen belt hij weer, ik negeer hem. Dit is mijn zaak.

De trein maakt een bocht en ik zie het standbeeld. Het is groot, opzichtig, past helemaal niet in deze stad waarin alles draait om wat niet echt is. De man met het blok, symbool voor zij die voor het eerst sterrenstof ontdekten op een planeet hier ver vandaan. Veel te dicht bij een ster om er te kunnen wonen maar rijk aan het materiaal dat zichzelf door kernfusie energie geeft. Honderden ruimteschepen varen af en aan naar die planeet tegenwoordig, roven haar helemaal leeg om er steden van te bouwen, voertuigen, alles wat maar energie nodig heeft. Het was de oplossing voor alles waar mensen ooit mee zaten. Gebouwen die zelf energie opwekten, voertuigen die je nooit hoefde op te laden, telefoons die nooit uit gingen en voor altijd met elkaar verbonden zijn, waar je ook bent en wat je ook doet. En dat zonder vervuiling! Niemand die toen had bedacht dat de prijs zo hoog was, en nu interesseert ze dat niet meer.

Hij was ooit zo levend. Weekenden de stad uit, weg van alles naar een plek waar je niet alles door een zonnebril hoefde te bekijken. Een dag lang hebben we samen in het gras gelegen, ons verwonderd dat er nog plekken bestaan die echt zo groen zijn. Nu staan daar ook gele gebouwen, natuurlijk, een groot kantorencomplex waar mensen in een veel te stille trein heen gaan. We hebben samen avonden gelachen met een goed glas wijn van een verre planeet, en ik was zo trots toen hij ook bij de academie was aangenomen. Hoe snel hij leerde, hoe blij ik was toen hij in mijn team kwam…

Steve was degene die hem aannam en die hem ook ontsloeg. We werkten samen aan het identificeren van lichamen, aan het vaststellen waar ze aan overleden waren, maar terwijl ik me samen met Steve opwerkte naar speurder bleef hij achter.

De trein rijdt het station binnen en ik sta op. De geluiden van mijn schoenen op de gele vloer galmen door de trein en ik voel me bijna schuldig, maar niemand schijnt het te merken. Samen met nog wat mensen stap ik uit, het grijze donkere station binnen. Donker, grijs; dit is een van de oudste stations en hier is nog niet veel sterrenstof gebruikt. Weinig energie, weinig licht. Niet dat het iemand uit maakt; ze zien het niet eens.

Ik haast me het station uit. Ik liep hier ooit ook, glimlachend en vrolijk. Ik huppelde iedereen voorbij, danste om iedereen heen omdat ik wist dat hij op me wachtte. Ik slinger mijn rugzak op mijn rug terwijl ik langs een kapotte vuilnisbak loop. Ik ken de weg nog.

Het oude deel van de stad is minder geel, maar net als iedereen houd ik mijn bril op. Links, rechts, rechtdoor, weer rechts... Het voelt alsof ik er gister nog liep, maar in werkelijkheid is het al twee jaar geleden. Er is niets veranderd; dezelfde winkels, dezelfde restaurants, dezelfde grijze straten en dezelfde verloren mensen. Het is stil op straat; het weinige verkeer dat langs me raast is zo stil als de trein. Mensen lopen hier niet, dus ik zie niemand behalve de donkere silhouetten achter de autoramen als ze langs me heen razen.

Ik sta even stil als ik voor het restaurant sta. De tafels staan nog op dezelfde plek, maar de kaarsen van sterrenstof zijn uit. Het is donker; er is niemand. We zaten hier, in de hoek aan het raam, met het rode tafelkleed en het gele lichtje tussen ons in. Ik keek naar hem, hij niet naar mij. Verdiept in een wereld gemaakt door enen en nullen, verborgen voor mij. Ik probeerde het hem die avond te vertellen, duidelijk te maken dat hij op deze manier alles zou verliezen.

Ik loop door, ga de steeg in. De deur van het trappenhuis zie ik al aan de andere kant. Iemand heeft hem rood geverfd, iemand samen met mij in een verleden dat al lang geleden ophield te bestaan. Maar om de een of andere reden is de deur nog steeds rood en precies zoals ik dacht is het slot ook nog steeds stuk. Ik rommel een beetje en de deur springt open.

Er is geen licht in de gang. Het verbaast me; ook in dit gebouw loopt alles op sterrenstof. Het gebeurt niet vaak dat er dingen niet meer werken. Zou iemand het uit gedaan hebben? Ik tast me een weg naar boven langs de ruwe stenen. De derde verdieping, eerste deur aan de rechterkant. Er valt wat zwak licht naar binnen door het kleine raam. Ik heb helemaal niet bedacht hoe ik het appartement binnen kan komen, ik heb de sleutel al jaren niet meer.

Maar de deur is open. Alle deuren zijn open. Er woont hier niemand meer, besef ik. Alle buren die ik ooit zo goed kende, alle gezelligheid en alle praatjes op de gang zijn allemaal verdwenen. De deur kraakt als ik hem openduw en ik stap het appartement binnen. De dikke gordijnen zijn gesloten en er stroomt alleen een gouden streepje licht binnen via een kiertje. Ik zet mijn zonnebril af terwijl ik de keuken in loop.

De keuken waar we ooit dansten terwijl we eten klaarmaakte. Waar we ruzie hadden en waar hij zich terug trok met zijn Virtual Reality bril. Waar ik hem vond die avond, compleet onbereikbaar en verdwaald in een niet bestaande realiteit wat hem uiteindelijk alles kostte. Waar we ruzie hadden en waar ik besloot weg te gaan.

Ik val op mijn knieën en het stof springt omhoog. De vloer is nog zoals wij hem achter hadden gelaten; zelfs de gaten zitten er nog in. Littekens van een tijd die nooit heeft bestaan. “Novem...” fluister ik, en ik hoor hem al bewegen. Zijn voetstappen als hij me thee kwam brengen, zijn lach als hij iets zag waarin ik niet kon delen. Zachtjes open ik mijn tas en haal de stolp er uit.

Er mag dan hier niet veel sterrenstof gebruikt zijn, het is genoeg voor hem om zich in te bewegen. Het zit in de draden, in de muren, het zweeft in kleine deeltjes door de lucht. De avond dat ik wist dat hij zichzelf helemaal verloren had in een andere wereld heb ik de deur achter me dicht getrokken en ik ben hier nooit meer terug geweest. Via via hoorde ik dat hij ook vertrokken was, naar de kamer waar hij deze ochtend gevonden werd.

Maar dit is waar ik hem opnieuw ontmoet. Het is een kleine beweging, een ongewone bries, een schittering zonder dat er licht is, en ik weet dat ik gelijk had. Het moet zo pijnlijk zijn geweest toen zijn ziel door het sterrenstof uit zijn lichaam werd gezogen. Ik heb het een keer zien gebeuren. Het meisje was nog geen vijf jaar oud, kon niet meer schreeuwen van de pijn, bloed stroomde uit haar mond terwijl ze langzaam zichzelf verloor tot alleen haar levenloze lichaam overbleef. En dat is hoe hij…

Op mijn tenen loop ik de kamer binnen, kijk ik naar de plek waar ooit onze bank stond, waar we avonden tegen elkaar aan lagen en praatten over alles wat wel echt was en waar sterrenstof nog iets moois was. Een tijd van dromen over een groene toekomst, een tijd van een leven waarin een schittering nog iets was om van te genieten. Het is nu niks meer dan een begraafplaats voor een leven dat ik al lang achter me gelaten heb.

Ik sta naast hem als ik de bodem van de stolp los schroef. Mijn handen voelen leeg als ik denk aan de keer dat hij me vasthield toen ik moest huilen van geluk. Maar nu is hij een onzichtbare energie, in stand gehouden door de reactie in het stof die nooit op zal houden. Eeuwig leven als een verloren ziel.

"Was dit waar je voor het laatst wat voelde?" fluister ik als ik de stolp tegen de muur aan zet. "Was het samen met mij of toen je door had dat ik weg was? Heb je je dat ooit wel eens beseft, Novem?!" De trilling van mijn stem doet hem even bewegen en in een flits beweeg ik de stolp naar hem toe en druk de knop in. 

Als in een vacuüm wordt hij erin gezogen. Het stof draait rond in de stolp, een zacht gezoem en een piep als het rode licht brandt. Ik schroef de deksel er weer op en in minder dan een minuut is het voorbij. Er beweegt nog wat stof in de stolp, een laatste stuiptrekking. Meer kan ik er niet aan zien, maar ik weet dat hij erin zit. “Novem.” zeg ik terwijl ik zijn gezicht voor de laatste keer voor me zie.

"Je bent veilig bij me."

Een uitgewist verleden. Nu is er niks meer van hem over. Ik weet dat ik Steve moet bellen, dat ik hier weer moet vertrekken, dat ik hem moet afstaan en voorgoed de deur dicht moet doen. Maar even, nog heel even, laat ik me terugvoeren naar een avond dat zijn vingers de wereld waren en zijn geur de ruimte.

Een stem ver weg roept mijn naam. Novem? Ik hou de stolp steviger vast, hoop zijn stem te horen.

"Tria."

Een hand op mijn schouder. Ik dwing mezelf naar boven te kijken en staar in die bekende bruine ogen.

"Je bent niet de enige die wist waar je hem kon vinden." Steve glimlacht terwijl hij even door mijn haar strijkt.

Zijn blik glijdt naar het object in mijn armen en ik druk de stolp wat dichter tegen me aan. Ik heb de machinekamer gezien, waarin zielen omgevormd worden tot energie wat het stof verder opvoert, zodat het niet alleen oneindig energie geeft maar ook krachtiger is dan het normale stof. Dit speciale stof, waar niemand van weet en wat niet lijkt te bestaan... Het heeft maar een doel; het in stand houden van de netwerken waar steeds meer mensen zich in verliezen. Novems ziel zal uit elkaar worden getrokken, verscheurd totdat hij nooit meer zal rusten.

"Nee."

"Tria... Je kent de regels. Een verloren ziel is een gevaar en ze zijn n..."

"Nee! Niet hem! Niet Novem! We hadden zo veel en ik ben hem al kwijt en..."

"Tria!" Steve's stem trilt, ik zie hem beven als hij zijn hand naar me uitsteekt.

"Ik hield van hem!" Een stap terug, mijn rug tegen de muur.

"Verlies je emoties niet aan het stof, Tria! Je weet wat er dan gebeurt. Blijf hier. Blijf bij mij."

Is dit hoe het voelt? Mijn borst doet zeer. Ik probeer te ademen, maar ik proef alleen maar bloed. Ik probeer Steve aan te kijken maar ik zie alleen een vlek die dichterbij komt. Een tinteling op mijn arm en mijn rug wordt van de muur afgetrokken. Ik hoor een schreeuw, de tinteling wordt een omhelzing.

Ik hoor een geluid en de stolp ligt op de grond. Lucht stroomt mijn longen in en ik begin te hoesten. Mijn handen voor mijn mond worden rood.

Steve's stem klinkt ver weg. "We kunnen jou niet ook kwijt raken, Tria..."

Uiteindelijk zullen we allemaal zielloos zijn.

Thoughts on a train

You know, this blog post has very little to do with toys or collecting, so for a while I figured it didn't have a place on this blog at all. But the more I thought about it, the more I felt like it belonged here after all, especially because I would like to write about inspiration more. 

Lately, as I moved to another city, I've had to travel a lot to and from work, 2 hours each day. Now don't get me wrong, I love traveling. I love the moment between work and my own time to relax and to shift my mind from relaxing to working, and I love to take the time to read or listen to music while watching the landscape pass by slowly. But the truth is, traveling always has meant just a little bit more than that to me.

 

Ever since I was a kid, I've felt like trains and ships and boats had some kind of soul of their own. I mean, I know they're not alive or anything, they're lifeless things we made for our own use to make our lives easier and more comfortable. But even so, I'm the kind of person who says thank you to a train when I arrive at my destination and who feels bad when our car is dirty. 

Today I watched literally hundreds of people trying to get into a train, all trying to get in so they'd get home in time for dinner, or to watch their favorite tv-show or maybe to go out on a date. And that's when it hit me. Sure, trains aren't alive. But they were made by people who put a little bit of themselves in them- their creativity, their skills, their knowledge or simply a bit of their time. Everyone who worked on these vehicles put a little bit of their own being in these trains to create something that will transport people safely.

 

And now they're being operated by people, used by people every day, people who make a little memory while using them every single time. Maybe they were on that train on their trip to a movie with their crush, or maybe on their way to a holiday to get away from it all. Or maybe all they remember is those endless commutes to and from work. No matter what memory, big or small, they're being made on these trains.

I've often read things that say journeys change you, that say that traveling makes you discover yourself and your companions. But we often take those inanimate objects that make traveling so easy for us for granted; we assume that they're there on time and that they do their job, and we get annoyed or angry when they are not. To me, though, they represent the memories that so many people have made. When I see a train, I can't help but wonder who's on it, where they are going, and I love to fantasize about these things. Those simple lifeless things represent inspiration, memories and the lives of people. 

And that's how it is with all things that we make, maybe. We make them, we use them, we throw them away when we're done using them. But maybe it's the things you use most, those things you take for granted, that mean so much without us even noticing them. Trains and other vehicles have allowed us to move forward in so many ways, and there's nothing wrong with appreciating that every once in a while.

I noticed that in a lot of my stories, people (or ponies) are traveling, going from one place to the next. This isn't a coincidence; I often come up with my stories while being on a journey myself, and some of that is bound to slip into my stories. Maybe next time, I'll write a story where the vehicle plays a bigger role.

The collecting dynamics

Growing up, I always thought my collections would last forever. I'd get more and more things over the years and somehow I had the idea that one day it would be complete and I'd have everything there was to collect on a certain subject (My Little Pony, DVD's, anime and manga) and I'd be happy having it all. Of course, that's not how it ended up working.

As I started collecting things through the internet, the most fun part of collecting was not actually getting new things (while that was fun, too); it was the interaction with other collectors, the trading and making new friends, that made it so addicting. And as much as I enjoyed buying new things, at some point I had so much I began to lose track of what I had and everything went from a fun collection to a cluttered house.
So instead of only buying and trading, I began to sell parts of my collection.

And I loved it. It was awesome to go through my things and select only those that I really wanted to keep and ship off other things to other people, making back some money in the process. I loved seeing my trader feedback grow and I loved using the money I had made selling things to buy new things I enjoyed more.

But lately I haven't been buying much at all; I'm only selling and the size of my collections is shrinking rapidly, and I'm even selling off some things completely. I'm currently in the process of selling my Monster High dolls (all of them) and I'm planning to sell at least 200 ponies because the truth is, I enjoy my stuff more when I only have those things that I really, really want. I used to keep adding things to my collections just for the sake of making them complete, but that just lessened the amount of joy I got from them because they consisted of things I didn't really want.

This doesn't mean I will stop collecting or that I don't enjoy toys or other collections anymore - I most certainly do. I just don't want them to be in every single part of my house and there's so many other things I want to do more lately (writing courses for example). But I am still very much enjoying collecting. Selling, too, is part of the whole collecting experience for me and I love to interact with other collectors on forums and in real life. Besides, I feel like my collections grow stale if I don't go through them every once in a while to make sure I still really want all of it.

And the truth is, I feel like I enjoy everything so much more now - appreciating other people's collections, the few things that I still do buy, the news about upcoming new products; I no longer feel obligated to get it all and I can just be very picky about the things that I add. And it's great to let things go once in a while. Sometimes you just get bored with a toy line or it doesn't evolve in the direction you like and it feels refreshing to say "okay, I'm letting this go and I'll focus on something else", which is how I feel about Monster High now. And sometimes I just feel like selling stuff just so I get to meet new fellow collectors!